Wat was het geval? Een invalide man in een elektrische rolstoel stond al een half uur op dezelfde plaats voor de Kijkshop. De burgerplicht van Kees maakte dat hij in zijn behulpzaamheid vroeg of de man problemen had en de accu van zijn rolstoel soms leeg was. De beste man wist ook niet precies wat er aan de hand was.

Dus attent als Kees is, worden er geen halve maatregelen genomen. Kees heeft een bedrijfsbus voorhanden en belt zijn schoonvader Frits om hem te helpen. Kees had zich namelijk al bedacht dat de rolstoel aan de trekhaak hangen geen optie was en het tillen van een elektrische rolstoel met de invalide man voor hem alleen wat zwaar zou zijn. Frits, ook niet de beroerdste, kwam gelijk.

Toen volgde de vraag waar de man naar toe gebracht moest worden: Kelpen-Oler, waar hij woonde. Zo gezegd, zo gedaan. Het busje werd voorgereden en de man werd met stoel en al ingeladen. Om te voorkomen dat de stoel door de bus zou schuiven, werd deze vastgeriemd. Een heel karwei. Aangekomen op het adres, werd de hele handel uitgeladen. Kees en Frits liepen mee richting voordeur, waar ze tot de ontdekking kwamen dat de man zijn huissleutel was vergeten. Zijn broer, die ook daar woonde, bleek niet thuis te zijn. Wat te doen?

De buurvrouw werd aangesproken en zij was zo vriendelijk te zeggen dat de broer van de invalide man waarschijnlijk in het café zou zijn. Dus de man, de stoel, alles weer de bus in, vastriemen en daar ging het gezelschap richting café. Aangekomen bij de plaats van bestemming werd de hele handel weer uitgeladen en daar gingen ze het café binnen. ‘ Is hier een meneer Klaassen, de broer van Jan?’

‘Nee, die is net vertrokken. Hij zal wel aan het reperteren zijn bij de fanfaar, bij de voetbalclub.’ Dus opnieuw werd de hele handel ingeladen, vastgeriemd en de rit voortgezet richting voetbalclub. Een stuk wijzer geworden van eerder opgedane ervaring, ging Frits alleen richting clubgebouw. Er werd volop gerepeteerd. Frits klopte, zwaaide, riep maar iedereen was zo geconcentreerd bezig dat Frits 10 minuten moest wachten voordat hij zijn gevraagde aandacht kreeg. ‘Is hier ene meneer Klaassen aanwezig.’ En ja hoor, er waren er drie. Toen Frits aangaf, de heer Klaassen van de Kerkstraat te zoeken, was de broer zo gevonden.

‘We hebben uw broer bij ons. Hij heeft een lege accu en wilt graag thuis naar binnen.’ ‘Huh, accu leeg? Thuis naar binnen? Dat kan helemaal niet. Hij woont al zeven jaar in het Verpleeghuis Sint Martinus in Weert.’ En daar stond Frits met zijn goed fatsoen. Terug naar Weert. Terug naar het verpleeghuis.

‘Woont hier een meneer Klaassen uit Kelpen?’ ‘Ja, we zijn hem al een paar uur kwijt. Heeft u hem gevonden?’ Waarop Frits en Kees zeiden: ‘Jan, je moet hier zijn.’ ‘O ja, dat klopt,’ zegt Jan. Hij schakelt zijn rolstoel in en rijdt met volle accu zo naar binnen...

De stomme streek van Rolf Wiermans werd door de Lambieck Knoup via youtube gesignaleerd. Hoe omschrijf je een filmpje? Niet.

We kunnen u alleen maar zeggen dat we Rolf, rijdende op een zitmaaier, met een zwiep, de macht over het stuur zien verliezen en daardoor zien afstevenen richting een grote hard-plastic-koepel...

Op het moment dat hij daar met zitmaaier en al doorheen zakt, Blijkt onder die grote koepel een met water gevuld zwembad te zitten... Voor de geïnteresseerden:
http://www.youtube.com/watch?v=3eEsp3V6PtE
of kijk bij youtube onder ‘Valkenaars’. Als u een man op een zitmaaier ziet zitten, kunt u de stomme streek van Rolf met eigen ogen zien.

De Bronzen Lambieck ging dit jaar naar Yvonne Greijmans, opgegroeid met en jarenlang werkzaam in het bedrijf van haar vader, autobedrijf Greijmans. De buren van de Bronzen Lambieckwinnares waren op zoek naar een auto. Laat ze nou, na zich wat georiënteerd te hebben, super enthousiast raken over een auto bij voornoemd autobedrijf. Een proefrit was dus een logisch gevolg.

Hiervoor moesten een aantal auto’s worden verplaatst en vervolgens reed Yvonne de auto van hun gading naar buiten: boem... paaf... finaal tegen de etalageruit aan. Een knal van jewelste en de ruit in 100.000 stukjes. Enig idee hoe groot zo’n ruit is? Normaal worden er paaltjes buiten winkels geplaatst om ramkraken te voorkomen. Nu hadden ze die beter binnen kunnen plaatsen.

Door alle consternatie schrok Yvonne zo hevig dat haar voet van de rem schoot en de auto nog een meter verder reed. Dus die 100.000 stukjes vielen met een volgende klap op de grond.

Fieters die voorbij kwamen, schrokken zich een hoedje (net als de potentiële kopers en vader Greijmans) en moesten ongetwijfeld gedacht hebben dat er een overval plaats vond. Een significant detail: de auto kwam er wonderbaarlijk genoeg met een paar nauwelijks zichtbare schrammen vanaf en is gekocht door haar buren...

Dus wordt Yvonne nog dagelijks herinnerd aan haar stomme streek.